The desire to do an interview with AGALLOCH came to me quite suddenly during successive listening of the entire discography of this outstanding band. And despite the fact that AGALLOCH is not very accessible for press, the problem was solved with surprising ease. Carlos Castaneda wrote: „the path that has heart, is always easy”. And if for some reason you are not familiar with the specific music of this original band, with its own unique style and an unique sound, now is the time to correct this oversight. The ability to listen (and hear) in this case is to be welcomed. Well, I suggest to our readers interview with John Haughm (vocals, guitar) – the founder and primary author of AGALLOCH’s music and lyrics.
The first question, as usual, on duty and routine, but nowhere to hide from this question. So, what’s new in life of Agalloch, what is the most current news for today?
The most current news is that we’ve played our last gigs of 2012 and we are in full writing mode over the Winter.
This summer, you have taken the tour. On the eve of the tour was announced, that the tour will include a nightly rotating set list featuring both new and early material with stage times anticipated to be between 90 and 120 minutes. How successful was this idea, and how did you choose the set list during each next show? Was it spontaneous or you specifying your set list in advance before each show?
We decided the set list maybe an hour before we played each night. It was really great because no two shows were the same, even though we were picking from the same batch of 15 songs and then playing maybe 9 or 10 of them each night.
Do you still see Agalloch shows as a ritual? How much is important for you the union with your fans during the show? What means for you good or a bad show?
I have to see the shows as a ritual. It is necessary. The union with fans depends on the venue and the conditions. If there is a barrier then there will be less interaction with the audience which fine by me. I don’t need that interaction and I feel that there should be some separation between the artist and the audience. The satisfaction with the gig depends on many factors. Usually festivals are the worst because everything is so rushed and chaotic. We often are playing on rented backlines, we are limited for time and aesthetics since everything has to be on schedule. Festivals are basically a way to see a quick sample of many bands, whereas our best shows are the headlining gigs where we can play for 100+ minutes and have our full stage set up, full soundcheck, etc…
Do not you think that too many concerts turn them into a routine, which is why they are losing their sense of the sacred?
Long tours can become a routine if one loses sight of the bigger picture. For me, each performance must be played like it is the last. It doesn’t matter if there are 30 more shows to go. I have to put as much spirit and effort into it as I can. The ritual aspects of our shows like the heavy fog, the woodsmoke incense, the banners and ambient music between songs helps evoke and maintain this spirit.
Last summer was released conceptual EP „Faustian Echoes”, based on Goethe’s tragedy – „Faust”. How did you come to this decision, and what this character means personally for you?
We wanted to make a more traditional black metal EP; something which focused on an older “early 90s” aesthetic. We didn’t have a concept at the time that we were writing the music, however, we had originally discussed doing this EP while sitting at the Goethe bar at the Frankfurt airport on our way back from a gig in Israel. So the Faust seed had been planted early on. We also had some remix material that Steve from the German band Faust had made for us in 2010. We also had a very defined Master’s Hammer influence while writing the music…which of course lead to the Czech film about Faust. So a lot of small coincidental details like this certainly brought us to the conceptual conclusion in the end. I think the marriage of older black metal with classic literature about selling one’s soul to the devil for knowledge was a perfect concept for this EP.
Did you ever thought of several very different perceptions of this character: an early image of Faust as bold profane, classical tragic image, and later „gothic” image, which attracting literary romantics?
No, we just presented the tale in its most classical form. We did not wish to project any personal interpretations which is why the “lyrics” are simply phrases from the English translation. We took some of the best moments and put them together with the film samples to create an abridged reading of the tale, basically.
As far as I know, not long before the recording of «Marrow of the Spirit» you went to the Romanian Carpathians. What gave you this trip in terms of creativity? This trip was originally conceived just as a walk, or you went to Romania in search of inspiration?
We played a couple of gigs in Romania, in Brasov at the Raduta Culture Center and in Bucharest with Alcest (their first ever gig!). After that, my girlfriend and I stayed for a week and travelled around the country. I found myself at a hotel in the Carpathian mountains so I wrote down my thoughts…most of which became the lyrics used on the album.
Compared with „Ashes Against the Grain” “Marrow of the Spirit” has a rough, „cave” sound that, in my opinion, it looks more natural. So it was originally intended, or all just happened spontaneously in the recording process?
Marrow Of The Spirit represents the steps we should have taken after The Mantle. In my opinion, Ashes Against The Grain is definitely the worst album we have made.
Agalloch have quite extensive discography, however, is not quite standard and sometimes quite unexpected. Your discography is not conforming to the rules of show-business. Personally for me, Agalloch discography is associated with some kind of diary of emotions and thoughts and personal experiences. Correct me if I’m wrong…
You are correct. We hate to repeat ourselves and I think our discography illustrates this. We hope to continue this artistic approach, otherwise what is the point?
When you feel onset of a right moment for the next record?
Pretty much right now.
Cooperation of Agalloch and Nest looks very natural. Can we hope that in the future you will continue this cooperation?
Maybe or maybe not. It is not something that we have considered.
You started with Agalloch in 90’s. Can you describe the evolution of your music tastes and preferences over the years? And how do you think, how much this evolution reflected the becoming of Agalloch?
The members of Agalloch came from the metal scene first and foremost. There are a lot of bands starting in the past few years who were just punk rock or indie kids in the 90s until they discovered Burzum and decided it was fashionable. We have never identified with the punk scene at all other than maybe the DIY attitude. In the 90’s I was heavily into Swedish death metal and Norse black metal but I also listened to a wide variety of gothic, industrial, folk, new wave, and electronic music as well. I wanted to apply this wide palette to my own music and luckily I found other members who shared this attitude. Today I still listen to a lot of the same music that I did 20 years ago but I am always searching for new sounds. There is a wealth of interesting music in the world and I am constantly keeping my mind open…
Judging by the recent re-releases, for you are still important first steps of Agalloch. How do you evaluate these works today? How do you relate to the bands which are subsequently trying to distance from their roots?
We simply wanted to make the early work available as I think it shows the original foundation of the band and subsequent growth. As for what other bands do, I don’t really care.
Do you keep a relationship with Shane Breyer? He was one of the founders of Agalloch with you, isn’t it?
He is dead to us.
For many years the backbone of Agalloch unchanged – You, Anderson and J. William W. What keeps you together all these years?
We have chemistry, a deep friendship, and we are mature enough to philosophize our differences and arguments rather than fight about them. This was not the case with Mr Breyer.
How often you have an irrational desire to „break over the edge” in process of music writing?
More often than not.
How often do you feel the desire to be alone with yourself? Do you familiar with feeling of estrangement?
More often than not. I have more than ever become estranged from the “common” world in the last couple years especially. I have a difficult time identifying with people who only exist for their jobs or kids or sports or whatever. It just kind of makes me sick actually…
In Agalloch’s music I can clearly hear not just an echo of nature, but her undercover, hidden essence. Are you just trying to show that essence in your music, or you aspire to make this „undercover” an integral part of your music and lyrics? And in general, the nature is the main source of inspiration for you, or is there something else?
I am more influenced by deep thoughts and emotions than just by nature itself. Agalloch isn’t a “nature-core” band by any means. We are an existential band. Nature, especially here in the Pacific Northwest, provides an excellent canvas on which to paint my thoughts and feelings and inspire a web of musical expression. Our concepts go deeper than just worshipping some snowy landscape, however.
Personally, I strongly believe that the man is not the crown of nature, but only part of it. We are not out of the general laws of nature. Given the destructive activities of man, how do you think, why nature still tolerate us? Is this a part of some plan? This is a cynical thought, but if you imagine that 90% of people suddenly disappear from the face of the Earth, it will not be worse.
It is the cycle of nature. I’m sure we will be weeded out as well as a species and something else will take our place. The planet will continue on for a few more billion years regardless.
What is your attitude to the slogan of True Norwegian Black Metal – “Anti-Human, Anti-Life”?
I think such a slogan represents the rather immature attitude the black metal scene had in the 90’s. I once had this attitude as well when I was a teenaged fool. Everyone from the original scene has grown up and moved on. The only people keeping this flame alive is the new generation of dumb teenagers. The never-ending cycle of childish trends and scenes…
Recently, on Agalloch official page in Facebook I saw the photo with you, wearing a T-shirt Kroda. Since I am from Ukraine, I must ask you the following question. How did you know about this band, and if there is something that binds Agalloch and Kroda?
A friend of mine played me “Cry For Me River” on a car trip to Seattle and I was very impressed. I bought all of their albums and acquired a couple t-shirts and a hooded sweatshirt. Boring story, I know…
Let’s turn to the visual image, which is more commonly associated with Agalloch. Deer. What does this image means? How important is this image in the context of your band?
It is a symbol of strength and one which binds us to the natural world. It is just one of many totem animals we have used.
Very often in publications devoted to Agalloch can find mention about Indian legends in lyrics. What can you say about this? Can you tell us more about this part of Agalloch?
Just one line in the song “…and the great Cold Death of the Earth” where I quoted a Cherokee poem that I thought fit perfectly with the concept. That is the only time American Indian lore has found a home in our lyrics.
Do you still like movies of Andrei Tarkovsky? By the way, what you think about an American version of Solaris? How did you assess the current state of cinema? Do not you think that the form (often vulgar and brainless) has long been dominated over the content?
Of course I still enjoy Tarkovsky films. Why would I stop? I only watch the films that look appealing and ignore everything else. There is plenty of quality in the independent / foreign cinema to spend a lifetime watching. Those who think Hollywood movies are the only options out there are simply too ignorant or lazy to seek out anything better. I know what you mean though, as the US is very interested in remaking every goddamn film there is and creating absolute garbage in the process. I simply ignore that crap. What do I think of the remake of Solaris? I DON’T!
Tell us about your plans for the nearest future. It was all my questions. Have you anything to add?
We are touring Europe next year in support of Faustian Echoes. It will be a smiler one to what we did in the States with 2 hour sets including the 20 minute song in it’s entirety. I hope we will record our 5th album in the summer but only time will tell for sure…
Interview by Alias, translated by NyphetamineGirl
Pragnienie przeprowadzenia wywiadu z Agalloch przyszło do mnie nagle, podczas słuchania całej dyskografii tego niesamowitego zespołu. I pomimo faktu ze AGALLOCH nie jest zbyt często widziany w prasie, problem został rozwiązany w zaskakujący sposób. Carlos Castaneda napisał: „ścieżka która ma serce, jest zawsze łatwa”. I jeśli z jakiegoś powodu nie jesteście zaznajomieni ze specyficzną muzyką tego niesamowitego zespołu, z jedynym w swoim rodzaju stylem i jedynym w swoim rodzaju brzmieniem, to teraz jest okazja żeby to nadrobić. Możliwość żeby posłuchać (i usłyszeć) w tym przypadku, jest bardzo mile widziana. No cóż, sugeruję naszym czytelnikom wywiad z Johnem Haughm’em (wokal, gitara) – założycielem i głównym autorem muzyki i tekstów AGALLOCH.
Pierwsze pytanie, jak zwykle, z poczucia obowiązku i zwykłej rutyny, ale nie da się przed nim uciec. Jakie są ostatnie newsy z obozu Agalloch?
Ostatnim, najbardziej aktualnym newsem jest to, że właśnie skończyliśmy grać nasze ostatnie koncerty w 2012, i przez całą zimę jesteśmy w pełnej gotowości do tworzenia.
Tego lata byliście w trasie. Tuż przed nią, zostało podane do wiadomości że podczas trasy, co noc będzie zmieniała się setlista, od 90-minutowej, do 120. Czy ten pomysł okazał się sukcesem i w jaki sposób wybierałeś utwory, co noc inne? Czy była to spontaniczna decyzja, czy planowałeś wszystko przed każdym z koncertów?
Decydowaliśmy o setliście może na godzinę przed każdym koncertem. To było świetne, bo żaden koncert nie był taki sam, nawet pomimo tego że wybieraliśmy spośród tych samych 15 piosenek, może 9 albo 10, do zagrania każdej nocy.
Czy ciągle traktujesz koncerty Agalloch jak jakąś ceremonię? Jak ważne dla ciebie jest poczucie jedności z fanami? Co oznacza dobry, albo zły koncert?
Musze traktować koncerty jak ceremonię. To konieczne. Poczucie jedności z fanami zależy od miejsca i warunków. Jeśli stoi barierka, wtedy jest mniej wzajemnego oddziaływania z publicznością, co jest ok według mnie. Nie potrzebuję tego oddziaływania i czuję że powinno być jakieś rozdzielenie między artystą a fanami. Satysfakcja z koncertu zależy od wielu czynników. Z reguły festiwale są najgorsze, ponieważ wszystko jest takie w pośpiechu, i chaotyczne. Zazwyczaj gramy nasze najpopularniejsze kawałki, mamy ograniczenie czasowe i gramy bardzo ascetycznie, ponieważ wszystko musi być według rozkładu. Festiwale służą temu, żeby zaprezentować krótkie demo każdego z zespołów, podczas gdy nasze najlepsze koncerty są wtedy, kiedy jesteśmy headlinerami, gramy minut 100+, mamy pełne dekoracje, pełen soundcheck…
Nie myślisz ze zbyt wiele koncertów zmienia je w rutynę, przez co tracą swoją wyjątkowość?
Długie trasy mogą zmienić się w rutynę, jeśli ktoś traci poczucie większej całości. Według mnie, każdy koncert musi być zagrany tak, jakby był tym ostatnim. Nie ważne jest, że zostało jeszcze 30 innych. Muszę włożyć w niego jak najwięcej ducha i poświęcenia, ile tylko mogę. Rytualny aspekt każdego koncertu jest jak ciężka mgła, dym ponad lasem. Transparenty i ambitna muzyka pomiędzy piosenkami pomagają przywołać i utrzymać tego ducha.
Ostatniego lata wydana została koncepcyjna ep-ka „Faustian Echoes”, bazująca na tragedii Goethe’go pod tytułem „Faust”. Jak podjąłeś tą decyzję, i co ta postać oznacza dla ciebie osobiście?
Chcieliśmy nagrać bardziej tradycyjną, black metalową ep-kę, coś co bazowało na ascetyczności lat 90. Nie mieliśmy żadnego konceptu kiedy tworzyliśmy muzykę, jednak dyskutowaliśmy o nim siedząc w barze Goethe na lotnisku we Frankfurcie, kiedy wracaliśmy z naszego ostatniego koncertu w Izraelu. Więc ziarno Fausta zostało wcześnie zasiane. Mieliśmy też jakiś materiał który Steve z niemieckiego zespołu Faust nagrał dla nas w 2010. Byliśmy też bardzo pod wpływem grupy Master’s Hammer, podczas tworzenia muzyki… co oczywiście prowadziło do czeskiego filmu o Fauście. Zatem wiele drobnych czynników w efekcie zaprowadziło nas do ostatecznego konceptu. Wydaje mi się że związek tradycyjnego black metalu z literaturą klasyczną o sprzedaniu duszy diabłu był świetnym pomysłem na tą ep-kę.
Czy kiedykolwiek myślałeś o różnych poglądach na tą postać: od wczesnego wizerunku Fausta jako niszczyciela wartości, poprzez klasyczny, tragiczny wizerunek, aż do jego „gotyckiego” wizerunku, który podoba się wielu romantykom?
Nie, po prostu przedstawiliśmy historię w jej najklasyczniejszej formie. Nie chcieliśmy przekazywać żadnych osobistych interpretacji, co jest powodem dlaczego słowa są czystym tłumaczeniem na angielski. Wybraliśmy najlepsze fragmenty i zebraliśmy je w całość, razem z fragmentami z filmu, by stworzyć skróconą wersję całości.
Z tego co wiem, niedługo przed nagraniem „Marrow of the Spirit” udałeś się w rumuńską część Karpat. Co dała ci ta podróż, w sensie tworzenia? Ta podróż była z założenia zwykłą wycieczką, czy udałeś się do Rumunii w poszukiwaniu inspiracji?
Zagraliśmy kilka koncertów w Rumunii, w Braszowie, Centrum Kultury Reduta, i w Bukareszcie, z Alcest (ich pierwszy koncert w ogóle!). Po tym, moja dziewczyna i ja zostaliśmy jeszcze na tydzień, i podróżowaliśmy dookoła kraju. W pewnym momencie znalazłem się w hotelu w Karpatach, więc spisałem moje myśli… z których większość stała się potem tekstami do następnego albumu.
W porównaniu z „Ashes Against the Grain”, „Marrow of the Spirit” ma ciężką, “jaskiniową” atmosferę, co według mnie, brzmi bardziej naturalnie. Czy takie było zamierzenie, czy wydarzyło się spontanicznie, podczas procesu nagrywania?
„Marrow Of The Spirit” jest krokiem, który musieliśmy zrobić po „The Mantle”. Według mnie, „Ashes Against the Grain” jest zdecydowanie najgorszym albumem jaki kiedykolwiek nagraliśmy.
Agalloch ma bardzo rozbudowaną dyskografię, jednak nie zawsze jest ona typowa, i czasami trochę zaskakująca. Wasza dyskografia nie potwierdza reguł show biznesu. Według mnie, dyskografia Agalloch jest porównywalna ze swego rodzaju pamiętnikiem emocji, myśli i osobistych doświadczeń. Popraw mnie jeśli się mylę…
Masz rację. Nienawidzimy powtarzać samych siebie, i wydaje mi się że nasza dyskografia to potwierdza. Mamy nadzieję na kontynuowanie tego artystycznego poszukiwania, inaczej jaki jest sens?
Kiedy czujesz że nadszedł właściwy moment na nagrywanie nowego albumu?
Trochę jakby właśnie teraz.
Współpraca między Agalloch i Nest wydaje się całkiem naturalna. Czy możemy mieć nadzieję na kontynuowanie tej współpracy w przyszłości?
Może, a może nie. Nie jest to coś, co rozważaliśmy.
Swoją przygodę z Agalloch rozpocząłeś w latach 90. Czy mógłbyś opisać ewolucję swojego gustu muzycznego i preferencji poprzez te wszystkie lata? I jak sądzisz, jak ta ewolucja odbiła się na istnieniu Agalloch?
Członkowie Agalloch pochodzili z metalowej sceny i jej okolic. Jest dużo zespołów, które w ostatnich latach rozpoczęły swoją przygodę z metalem, a wcześniej były dziećmi punk rocka albo indie, aż do odkrycia Burzum, kiedy uznały że to jest modne. Nigdy nie identyfikowaliśmy się z punk rockiem, no może poza nastawieniem w stylu „zrób to sam”. W latach 90 byłem głęboko w szwedzkiej muzyce death metalowej, i norweskiej black metalowej, ale słuchałem również trochę gotyku, industrialu, new wave, folku i muzyki elektronicznej. Chciałem dodać do tej palety trochę swojej własnej muzyki, i na szczęście znalazłem innych członków, którzy podzielali ten pogląd. Dzisiaj wciąż słucham tej samej muzyki której słuchałem 20 lat temu, ale wciąż poszukuję nowych dźwięków. Jest masa interesującej muzyki na świecie, i cały czas mój umysł pozostaje otwarty…
Oceniając po ostatnich ponownych wydaniach, wciąż ważne są dla ciebie pierwsze kroki Agalloch. Jak oceniasz tą pracę teraz? Jak odnosisz się do zespołów, które odcinają się od swoich własnych korzeni?
Chcieliśmy po prostu by wczesne wydawnictwa były dostępne, ponieważ pokazują oryginalną bazę zespołu, i to, jak się później rozwijał. A co do tego co robią inne zespoły, to naprawdę mnie to nie obchodzi.
Czy utrzymujesz jakiś kontakt ze Steve’m Breyer’em? Był, obok ciebie, jednym z założycieli Agalloch, prawda?
Jest dla nas martwy.
Przez wiele lat, kręgosłup Agalloch pozostawał bez zmian – ty, Anderson i J. William W. Co trzymało was razem przez te wszystkie lata?
Jest pomiędzy nami chemia, głęboka przyjaźń, a i jesteśmy dojrzali na tyle, by przedyskutować nasze różnice i spory, a nie walczyć między sobą. Nie było tak z panem Breyer’em.
Jak często masz pragnienie by „stanąć na krawędzi”, podczas tworzenia muzyki?
Dużo częściej, niż go nie mam.
Jak często masz uczucie, że chcesz pobyć sam ze sobą? Czy znane jest ci uczucie wyobcowania?
Dużo częściej, niż go nie mam. Teraz bardziej niż zwykle stałem się obcy „zwykłemu” światu, szczególnie w ciągu ostatnich kilku lat. Ciężko mi identyfikować się z ludźmi, którzy żyją tylko dla swojej pracy, dzieci, sportu, czy czegokolwiek. Właściwie to jestem chory przez to…
W muzyce Agalloch mogę usłyszeć nie tyle echo natury, co jej ukrytą, skrywaną esencję. Czy starasz się ukazać tą esencję w swojej muzyce, czy aspirujesz by zrobić z tego „ukrycia” integralną część swojej muzyki i tekstów? I czy w ogóle natura jest głównym źródłem inspiracji dla ciebie, czy jest to coś innego?
Większy wpływ mają na mnie głębokie myśli i emocje, niż sama natura. Agalloch nie jest pod żadnym względem zespołem „nature-corowym”. Jesteśmy zespołem egzystencjonalnym. Natura, szczególnie tu, na północno-zachodnim wybrzeżu Pacyfiku, tworzy wspaniałą kanwę na której mogę namalować moje myśli i uczucia, i inspiruje sieć muzycznej ekspresji. Nasz koncept wchodzi znacznie głębiej, niż rozmyślanie nad jakimś śnieżnym krajobrazem, czy czymkolwiek.
Osobiście, głęboko wierzę że człowiek nie jest ukoronowaniem natury, tylko jej częścią. Nie jesteśmy poza głównymi prawami natury. Poprzez destrukcyjne działania człowieka, jak sądzisz, dlaczego natura nas wciąż toleruje? Czy to część jakiegoś planu? To cyniczna myśl, ale jeśli wyobrazisz sobie że 90% ludzi w pewnym momencie zniknie z powierzchni ziemi, to wcale nie będzie gorzej.
To jest cykl natury. Jestem pewien że zostaniemy wyplewieni jako gatunek, i coś innego zajmie nasze miejsce. Planeta będzie istnieć jeszcze przez kilka bilionów lat.
Jakie jest twoje podejście do norweskiego sloganu true black metalowego „Anti-Human, Anti-Life”?
Wydaje mi się że taki slogan raczej reprezentuje niedojrzałe podejście black metalowej sceny, jakie było w latach 90. Miałem kiedyś takie podejście, kiedy byłem głupim nastolatkiem. Każdy z oryginalnej sceny wyrósł z tego, i ruszył dalej. Jedynymi ludźmi, którzy podtrzymują te poglądy, to nowe pokolenie głupich nastolatków. Nigdy nie kończący się cykl dziecinnych trendów…
Ostatnio, na oficjalnych facebook’u Agalloch widziałem zdjęcie ciebie, w koszulce Krody. Jako ze jestem z Ukrainy, muszę ci zadać następujące pytanie. Skąd znasz ten zespół, i czy jest coś co łączy Agalloch i Krodę?
Przyjaciel puścił mi „Cry For Me River” na wycieczce do Seattle, i byłem pod wielkim wrażeniem. Kupiłem wszystkie ich albumy, plus kilka t-shirtów i bluzę z kapturem. Nudna historia, wiem…
Zwróćmy się do wizerunku, który jest połączony z Agalloch. Jeleń. Co oznacza ten obraz? Jak jest ważny, w kontekście twojego zespołu?
Jest to symbol siły, i tego, co łączy nas ze światem natury. Jest po prostu jednym ze zwierząt – totemów jakie wykorzystywaliśmy.
Bardzo często w publikacjach poświęconych Agalloch można znaleźć wzmiankę o indiańskich legendach w tekstach. Co możesz o tym powiedzieć? Czy możesz nam więcej powiedzieć o tej części Agalloch?
Tylko w jednej linijce w utworze „…and the great Cold Death of the Earth”, wykorzystałem czirokeski utwór, który jak mi się wydawało, świetnie wpasował się w koncept. To jedyny raz kiedy dziedzictwo Indian amerykańskich pojawiło się w naszych tekstach.
Czy ciągle lubisz filmy Andrieja Tarkowskiego? Tak w ogóle, co sądzisz o amerykańskiej wersji Solaris? Jak oceniasz stan dzisiejszego kina? Czy nie wydaje ci się, że forma (często wulgarna i bezmózga) zdominowała cały gatunek?
Oczywiście że wciąż lubię filmy Tarkowskiego. Dlaczego miałbym przestać? Oglądam tylko filmy które wydają się obiecujące, i ignoruję całą resztę. Jest duży potencjał w niezależnym / obcojęzycznym kinie, można by nawet spędzić całe życie na oglądaniu. Ci którzy myślą że filmy z Hollywood są jedyną opcją, są zwyczajnie zbyt wielkimi ignorantami albo zbyt leniwi by szukać czegoś lepszego. Wiem co masz na myśli, jako że USA są zainteresowane nakręceniem remake’u każdego powstałego filmu, i stworzeniem kolejnego śmiecia przez to. Po prostu ignoruję to gówno. Co myślę o remake’u Solaris? NIE MYŚLĘ!
Opowiedz nam o planach na najbliższą przyszłość. To były wszystkie moje pytania. Czy masz coś do dodania?
Koncertujemy w Europie w przyszłym roku by promować Faustian Echoes. Będzie to podobne do tego, co robiliśmy w Stanach, z 2-godzinnym setem i 20-minutowym utworem jako częścią całości. Mam nadzieję że nagramy nasz piąty album w lecie, ale tylko czas powie nam to na pewno…
theeyeofeverystorm.wordpress.com 